 Μια και μιλούσαμε πρόσφατα περί τυριών, θα έχετε σίγουρα αντιληφθεί (και, ελπίζω, δοκιμάσει) την γαστρονομική τάση συνδυασμού τυριού με μέλι. Γενικά, ο συνδυασμός αλμυρών και γλυκών τροφίμων είναι ιδιαίτερα νόστιμος, γιατί δημιουργεί όμορφες γευστικές αντιθέσεις στο στόμα.
Εσείς το έχετε δοκιμάσει; Για παράδειγμα εμένα μου αρέσει φοβερά να συνδυάζω (και σας το προτείνω) μία αλμυρή γραβιέρα (Κρήτης, ας πούμε, που τη μελετούσαμε) με μέλι. Μπορείτε επίσης να συνδυάσετε εξαιρετικά κάποια πιο κρεμώδη τυριά (gorgonzola, brie, camembert) με μαρμελάδες τύπου fruit jelly (καλύτερα όχι τις πολύ παραδοσιακές που είναι συμπυκνωμένες με μπόλικη έξτρα ζάχαρη). Τέλος, συνιστώ και τον συνδυασμό λευκών τυριών (μανούρι, μυζήθρα, ανθότυρο - καλύτερα όχι φέτα) με μέλι, αλλά και με ένα όχι πολύ έντονα φρουτένιο γλυκό του κουταλιού.
Όλα αυτά μπορείτε να τα φάτε είτε μετά το φαγητό (και, αν το γεύμα είναι large, πριν το γλυκό), είτε από μόνο του σαν ένα σνακ, μαζί με ένα ποτηράκι κρασί. Βεβαίως, ανθότυρο με μέλι πάνω σε ψωμί ή παξιμάδι είναι και ένα εξαιρετικό (και απολαυστικά πλήρες) πρωινό.
Αν αναρωτιέστε τι μέλι μπορείτε να χρησιμοποιήσετε, δεν έχετε παρά να διαλέξετε από τα πάμπολλα που προσφέρει η Ελληνική φύση. Θα εξαιρούσα ίσως το Μέλι Βανίλια Ελάτης (σπεσιαλιτέ της Ορεινής Αρκαδίας) που είναι βεβαίως νοστιμότατο, αλλά αρκετά πλούσιο και παχύρευστο για τέτοιου είδους χρήση. Αν βέβαια έχετε άλλη άποψη και μπορείτε να μου προτείνετε συνδυασμό με το συγκεκριμένο, είμαι όλος αυτιά. Εγώ θεωρώ εξαιρετικό για συνδυασμό με τυρί το μέλι ανθού πορτοκαλιάς που έχει πλούσια και περίτεχνα αρώματα και δίνει όμορφα πικάντικες προεκτάσεις στη γεύση του τυριού. Φοβερό επίσης (για τους φίλους του είδους) το μέλι τρούφας, που κάνει το παιχνίδι των γεύσεων ακόμα πιο πολύπλοκο. Θέλει λίγο προσοχή, μόνο, γιατί ορισμένες τέτοιες ετικέτες που κυκλοφορούν στο εμπόριο έχουν πολύ έντονο (και αρκετά τεχνητό) άρωμα τρούφας, και το αποτέλεσμα είναι το αντίθετο με το αρχικά επιθυμητό.
Ο συνδυασμός όλων των παραπάνω με κρασί έχει επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αν το τυρί είναι πλούσιο σε γεύση και ώριμο (ας πούμε μία παλαιωμένη γραβιέρα ή ένα πεκορίνο) τότε θα το συνδυάσετε με ένα φρουτώδες και όχι πολύ παλαιωμένο ερυθρό (ένα σχετικά φρέσκο Αγιωργίτικο, μία νεαρή Rioja ή ένα σχετικά νεαρό Chianti). Συνδυάστε τα βαρελάτα λευκά κρασιά με έντονα καπνιστά τυριά, και τα πιο αρωματικά κρασιά (Μοσχάτο, Gewurztraminer) με τα πιο "έντονα αρωματικά" τυριά της Γαλλίας και της Ιταλίας (προσπαθούσα να αποφύγω τον... επιστημονικό όρο "άρωμα ποδαρίλας" αλλά να που τελικά δεν τα κατάφερα). Αν, λόγω του μελιού - ή απλά λόγω γούστου - θέλετε κάτι σε γλυκό κρασί, να έχετε πάντα υπόψη σας το Βισάντο της Σαντορίνης, κάποια γλυκά Αγιωργίτικα από τη Νεμέα, ή, αν θέλετε κάτι πιο σπέσιαλ, ένα Mas Amiel από τον Ροδανό ή ένα Sauternes από το Μπορντώ. Μπορείτε επίσης να έχετε stand-by και ένα ημίξηρο ροζέ ή μία demi-sec Σαμπάνια, για να δώσετε στην όλη τελετουργία ένα πιο κεφάτο ύφος...
Αν κάνετε λίγη υπομονή μέχρι τον επόμενο ΟΙΝΟΧΟΟ (αρχές Απριλίου, θα σας ενημερώσω), θα διαβάσετε τη συνέντευξη που πήρα στην Fiona Beckett, αυθεντία διεθνώς σε θέματα περίεργων γεύσεων και συνδυασμών φαγητού και κρασιού.
Α, επίσης, οι φίλοι του "Cheese & Wine" μπορούν να αντικαταστήσουν το μέλι ή τη μαρμελάδα με ζελέ κρασιού, το οποίο είναι μία πρωτότυπη και φοβερά γευστική ιδέα. Σας έχω μάλιστα και συνταγή γι αυτό, αλλά θα πρέπει να μου δώσετε λίγο χρόνο για να την τελειοποιήσω πριν τη μοιραστώ μαζί σας...
 Το χτεσινό δείπνο στου Πέτρου και της Μαριάννας ήταν θεσπαίσιο - όχι ότι περίμενε κανείς κάτι λιγότερο... Καλή παρέα, καλό κρέας, καλό κρασί, τί άλλο να ζητήσει κανείς;...
Όταν λέω καλό κρέας, εννοώ ότι ξεκινήσαμε τσιμπολογώντας ένα απίστευτο χωριάτικο λουκάνικο Μάνης και συνεχίσαμε με ένα τρυφερό αρνάκι γάλακτος που χτες το πρωί ακόμα έβοσκε στα εύφορα λιβάδια της Αταλάντης, κάποια στιγμή συνέβη το μοιραίο και βρέθηκε να σιγο-ψήνεται στη σούβλα όλη μέρα, για να καταλήξει τελικά το βράδυ στα πιάτα μας. Νόστιμο; Ότι και να σας πω θα το αδικήσω. Αυτά βέβαια ήταν για το μεζέ, όχι το κύριο πιάτο. Γιατί εκείνο ήταν ένα ζουμερό και διαλεκτό μοσχαρίσιο φιλέτο (όλο το μπαστούνι), ψημένο στην εντέλεια και σερβιρισμένο με δύο διαφορετικές σάλτσες (κόκκινο κρασί και μανιτάρια). Πώς σας ακούγεται αυτή η κρεατοφαγία; (Γιατρούλη μου, εκεί ψηλά που είσαι και με βλέπεις, ξέρω ότι είσαι υπερήφανος που ακολουθώ το προγραμμά σου χωρίς να ενδίδω στους - πίστεψέ με, πολλούς - πλούσιους σε υδατάνθρακες πειρασμούς...)
Με τί τα συνοδέψαμε όλα αυτά; Α, εδώ είναι η μαγεία... Τα δύο ερυθρά που έπαιξαν ήταν ένα εκπληκτικό ζεύγος και δούλεψαν σκληρά για να γεφυρώσουν το χάσμα της διαμάχης παλαιού και νέου κόσμου. Από τον παλαιό, Lucente του 1996 από την Τοσκάνη, σύμπραξη του Μαρκήσιου Frescobaldi με τον πανταχού παρόντα Robert Mondavi: Κομψό, βελούδινο, με φίνα αρώματα γλυκών μπαχαρικών και όμορφη επίγευση. Από το νέο, Kenwood Cabernet Sauvignon του 1993 από την California σε magnum: Παρά τα χρονάκια του ήταν πληθωρικό, με έντονη αρωματικότητα, αλλά και όμορφα στρογγυλεμένο από το χρόνο. Το ένα καλύτερο απ' το άλλο! Με τα γλυκά ανοίξαμε ένα εξαιρετικό γλυκό Pedro Ximenez του 1971 από την Bodega Toro Albala στην Cordoba της Ισπανίας: Συμπυκνωμένο και μελάτο, με έντονα αρώματα που παρέπεμπαν σε καμένη καραμέλα, αλλά και πετιμέζι. Παρότι δεν τίμησα (δυστυχώς) τα γλυκά, μπορώ να φανταστώ - με διαβεβαίωσαν και οι υπόλοιποι - ότι το εκλεκτό αυτό επιδόρπιο κρασί ταίριαξε τέλεια και με την crème brulée, αλλά και με την τούρτα με mousse σοκολάτας.
Όπως καταλαβαίνετε, ζήσαμε άλλη μία οινο-γαστρονομική πανδαισία. Εν τω μεταξύ, σήμερα το πρόγραμμα έχει barbecue στους κουμπάρους. Δεν θα μείνουμε νηστικοί ούτε σήμερα... Σειρά όμως έχει ο Ελληνικός Αμπελώνας, που χτες τον παρακάμψαμε προσωρινά, οπότε έχω ήδη βγάλει στην άκρη μερικές φιάλες μίας καλής και πάντα ταιριαστής Νεμέας.
Καλή Κυριακή και καλή (μας) όρεξη!
 Λίγοι το γνωρίζουν γενικώς, αλλά χτες ήταν η γιορτή μου. Όχι, δεν ήταν των Αγίων Θεοδώρων, αλλά του Θεοδώρου του Στρατηλάτου, μία λιγότερο γνωστή, αλλά η μόνη σταθερή γιορτή που μπορεί να έχει κάποιος που ονομάζεται Θόδωρος. Έτσι, σε μία μοναδική έκλαμψη προγραμματισμού και οργάνωσης, εδώ και κάποιες δεκαετίες, έχω αποφασίσει να γιορτάζω κάθε χρόνο στις 8 Φεβρουαρίου.
Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως. Όπως φαντάζεστε, λόγω της ημέρας, αποφασίσαμε να βγούμε έξω για (τί άλλο;) φαγητό. Επειδή λοιπόν εγώ είμαι απλός άνθρωπος, επιθύμησα να πάμε κάπου που να συνδυάζει όμορφο περιβάλλον, καλό κρέας και καλό κρασί. Κι έτσι το εορταστικό δείπνο έλαβε χώρα στο Τηλέμαχος Barbecue Club, στην Κάτω Κηφισιά, ένα εστιατόριο για το οποίο σας έχω μιλήσει με διθυράμβους ουκ ολίγες φορές.
Ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν θα επεκταθώ στα του φαγητού, αν και πρέπει να πω, πάντως, ότι φύγαμε όλοι πανευτυχείς και πλήρως ικανοποιημένοι. Θέλω να σταθώ όμως σε ένα από τα (πολλά) κρασιά της βραδιάς, το Raka Biography Shiraz 2005. Πρόκειται για το κορυφαίο κρασί του ομώνυμου μικρού και σχετικά καινούριου οινοποιείου της Ν. Αφρικής, ένα μονοποικιλιακό Shiraz με το οποίο (με το συμπάθειο) "έπαθα πλάκα". Παρότι νέο - κρατάει αρκετά ακόμα - είχε απίστευτα αρώματα φρούτου και μπαχαρικών, ζόρικες ταννίνες - όπως μου αρέσουν - καθώς και απίστευτη διάρκεια. Σε συνδυασμό μάλιστα με ένα τέλεια ψημένο μοσχαρίσιο κυλότο στη σούβλα, ζουμερό και πεντανόστιμο, ήταν το highlight της βραδιάς.
Ο καλός μου φίλος Γιώργος Τσιλιγκίρης, ιδιοκτήτης του εστιατορίου, μου είπε ότι έχει και άλλες ετικέτες του συγκεκριμένου οινοποιείου, του οποίο η παραγωγή, γενικώς, μη φανταστείτε ότι είναι τεράστια - είπαμε, περί boutique πρόκειται. Κρίνω λοιπόν ότι το θέμα χρήζει άμεσης περαιτέρω διερεύνησης. Θα δοκιμάσω ό,τι μπορώ, λοιπόν, και θα σας κρατήσω ενήμερους...
 Λοιπόν έχω παρατηρήσει ότι τελευταία έχει γίνει πολύ της μόδας το Gewurztraminer στην Ελλάδα. Θα μπορούσε κανείς να πει (με ύφος Παπαγιαννόπουλου από παλιά μαυρόασπρη Ελληνική ταινία): "Αλσατία έχουμε γίνει!...
Θα γνωρίζετε ότι το Gewurztraminer είναι μία κομψή και ιδιαίτερα αρωματική λευκή ποικιλία με Βορειο-Ευρωπαϊκή καταγωγή (Γερμανία - Αλσατία). Για να φανταστείτε, είναι κάτι αντίστοιχο με το δικό μας Μοσχάτο. Διακρίνεται για την υψηλή του οξύτητα και τα έντονα αρώματα τριαντάφυλλο και περγαμόντο που βγάζει σε μύτη και στόμα. Πίνεται φρέσκο και δεν "κάνει χωριό" με το βαρέλι, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις γλυκών οίνων όψιμου τρύγου. Πίνεται δροσερό και είναι απίστευτα ξεδιψαστικό και απολαυστικό, είτε σαν απεριτίφ είτε με το φαγητό. Και μιλώντας για φαγητό, συνδυάζεται με πιάτα που έχουν πολλά και έντονα μυρωδικά, καθώς και με τυριά με έντονα αρωματικά στοιχεία.
Παρεμπιπτόντως, προφέρεται - ουσιαστικά - όπως ακούγεται: Γκεβουρζτράμινερ, και πουλάει τρελλά σε παλαιό και νέο κόσμο. Και, όχι τίποτα άλλο, αλλά κάτι τέτοια είναι που με κάνουν και δεν θέλω να ξανακούσω ότι οι Ελληνικές ποικιλίες (βλ. Μοσχοφίλερο) δεν πουλάνε στο εξωτερικό επειδή τάχα μου έχουν δύσκολα ονόματα!...
Πώς μου ήρθε και άρχισα να μιλάω για το Gewurztraminer; Μόλις κυκλοφόρησαν 2 ολοκαίνουριες ελληνικές ετικέτες της ποικιλίας αυτής: Μία από τον Αποστόλη τον Μούντριχα (Κτήμα Αβαντίς), η οποία μάλιστα φέρει και το όνομα της γλυκύτατης συζύγου του (Λένγκα), όπως και άλλη μία από το Κτήμα Σεμέλη του Γιώργου Κοκοτού, για την οποία όμως στη φάση αυτή δεν έχω περαιτέρω πληροφορίες. Θα τα δοκιμάσω πάντως και τα δύο πολύ σύντομα, και δεσμέυομαι να σας ενημερώσω με την πρώτη ευκαιρία.
 Αν σας αρέσουν, όπως κι εμένα, τα αβοκάντο, θα έχετε παρατηρήσει ότι εισάγονται από μακρινές, εξωτικές και ζεστές χώρες, ωστόσο για να μην φτάσουν υπερ-γινωμένα (επί το λαϊκότερον "νια-νια") στα ράφια του μανάβη μας, έρχονται επίτηδες όσο είναι ακόμα άγουρα και σκληρά.
Λοιπόν έμαθα (και εφάρμοσα) ένα έξυπνο, απλό και αποτελεσματικό τρικ για να επισπέυδουμε την ωρίμανση του αβοκάντο αφού το ψωνίσουμε και το φέρουμε στο σπίτι: Δεν έχουμε παρά να το τυλίξουμε στη χάρτινη σακούλα του μανάβη (προσοχή: ένα ανά σακούλα) και να το αφήσουμε από βραδίς σε ένα σκοτεινό ντουλάπι ή συρτάρι, μακριά από άλλα λαχανικά ή φρούτα, που δεν ανοίγει συχνά. Μέχρι την άλλη μέρα, και ειδικά το μεσημέρι που θα το χρειαστούμε για το γεύμα μας, θα είναι μαλακό και ώριμο, έτοιμο να μας δώσει νόστιμα ορεκτικά σε συνδυασμό με καβούρι, γαρίδα ή προσούτο, να ενσωματωθεί στη σαλάτα μας, να "πάρει επάνω του" ένα πικάντικο guacamole, ή και να αποτελέσει από μόνο του ένα γευστικό και δροσιστικό ορντέβρ, "ντυμένο" με μία κομψή βινεγκρέτ ή μία ελαφριά σάλτσα ροκφόρ.
Εν τω μεταξύ, αφού κόψουμε το αβοκάντο στα δύο κατά μήκος, συχνά δυσκολευόμαστε να βγάλουμε το μεγάλο κουκούτσι που έχει στη μέση. Το κόλπο εκεί είναι να πάρουμε ένα μεγάλο μαχαίρι σεφ, και, κρατώντας το οριζόντια και ψηλά πάνω από το κουκούτσι, να το κατεβάσουμε με δύναμη, βυθίζοντάς το βαθιά στην σφικτή του σάρκα. Σηκώνοντας το μαχαίρι από το αβοκάντο, θα πάρουμε μαζί και το κουκούτσι, αφήνοντας τον υπόλοιπο πεντανόστιμο αλλά και ιδιαίτερα ωφέλιμο για την υγεία καρπό έτοιμο προς χρήση. (Δεν θα το πίστέψετε, αλλά αυτό το κόλπο - που πιάνει πάντα - το είχα δει πριν πολλά χρόνια στην Αγγλική τηλεόραση, σε ένα πρόγραμμα όπου το επιδείκνυε ο γνωστός pop-star Boy George!)
Και αν, αφού πάρετε τα αβοκάντο και δοκιμάσετε το παραπάνω κόλπο για να διαπιστώσετε αν όντως θα ωριμάσουν "εν μία νυκτί", αναρωτηθείτε μετά τί να τα κάνετε, πάρτε την απλή πλην νόστιμη συνταγή "Πάστα με Αβοκάντο και Ricotta" από το τεύχος Ιανουαρίου του Αγγλικού περιοδικού TasteItalia, για να αξιοποιήσετε τα - ώριμα πλέον - αβοκάντο σας καταλλήλως...
Θα χρειαστούμε:
* 400 γραμμάρια ζυμαρικά σε σχήμα κοχύλι (conchiglie)
* 2 αβοκάντο, ξεφλουδισμένα και λιωμένα
* 7 κουταλιές της σούπας κρεμώδες Ιταλικό τυρί Ricotta
* 2 κουταλιές της σούπας κρέμα γάλακτος
* 2 κουταλιές της σούπας φρέσκο κόλιανδρο, λεπτοκομμένο
* αλάτι και φρεσκοκομμένο πιπέρι
* χοντρο-τριμμένη παρμεζάνα κατά βούληση, στο σερβίρισμα
Βράζουμε τα conchiglie σε μπόλικο αλατισμένο νερό. Εν τω μεταξύ ανακατεύουμε τη Ricotta, το λιωμένο αβοκάντο και την κρέμα γάλακτος, δημιουργώντας μια βελούδινη, παχύρευστη σάλτσα. Αλατίζουμε και προσθέτουμε το κόλιανδρο, ανακατεύοντας . Σουρώνουμε τα ζυμαρικά, τα οποία επιστρέφουμε στην κατσαρόλα τους, προσθέτουμε την σάλτσα μας και ανακατεύουμε καλά. Τρίβουμε μαύρο πιπέρι και μεταφέρουμε σε ζεστό βαθύ μπωλ σερβιρίσματος. Γαρνίρουμε με τριμμένη παρμεζάνα και σερβίρουμε.
Κι αν θέλετε μία πρωτότυπη πρόταση κρασιού για να συνδυάσετε το πιάτο αυτό, σας προτείνω ένα φρέσκο Grüner Veltliner από την Αυστρία ή ένα αφρώδες και δροσιστικό Prosecco από την Ιταλία. Μμμ... in gusto perfetto, όπως θα'λεγε και ο Ακάκιος!
 Την τελευταία μέρα του μήνα, την Πέμπτη 31 Ιανουαρίου, το εστιατόριο Pausa στο Μαρούσι διοργανώνει, σε συνεργασία με την εταιρεία εισαγωγής και διακίνησης οίνων και ποτών Β.Σ. Καρούλιας, ένα ενδιαφέρον δείπνο οινογαστρονομίας. Το γεύμα θα συνδυάσει δημιουργίες του chef Sebastien Degos με εκλεκτά κρασιά του Ελληνικού αμπελώνα που αντιπροσωπεύονται από την εταιρεία Καρούλιας.
Συγκεκριμένα το μενού έχει ως εξής:
*ΦΡΕΣΚΙΑ ΣΑΛΑΤΑ ΜΕ ΚΑΠΝΙΣΤΟ ΣΟΛΩΜΟ, ΦΙΝΟΚΙΟ & ΑΒΟΚΑΝΤΟ ΣΕ ΒΙΝΕΓΚΡΕΤ ΕΣΠΕΡΙΔΟΕΙΔΗ
Συνοδεύεται με : «Σαντορίνη Σιγάλα» - ΟΠΑΠ Σαντορίνη, λευκός ξηρός οίνος, από την ποικιλία Ασύρτικο
*****
*ΡΙΖΟΤΟ ΜΕ GORGONΖOLA, SΑLSICCIA & ΚΑΒΟΥΡΔΙΣΜΕΝΟ ΚΑΡΥΔΙ
Συνοδεύεται με : «Traminer Αβέρωφ» - Τοπικός Οίνος Ιωαννίνων, λευκός ξηρός, από την ποικιλία Traminer
*****
*TOURNEDOS ΑΠΟ ΨΑΡΟΝΕΦΡΙ ΣΕ SAUCE ΑΠΟ ΜΑΝΙΤΑΡΙΑ PORCINI & ΚΡΕΜΑ ΜΑΣΚΑΡΠΟΝΕ & ΜΑΥΡΗ ΤΡΟΥΦΑ ΑΡΩΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΜΕ KΡΑΣΙ «ΔΥΟ ΕΛΙΕΣ»
Συνοδεύεται με : «Δύο Ελιές Κυρ Γιάννη» - Τοπικός Οίνος Ημαθίας, ερυθρός ξηρός, από τις ποικιλίες Syrah-Merlot-Ξινόμαυρο
*****
*FONDANT ΛΕΥΚΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ ME KAΡΑΜΕΛΩMENA NOISETTES , ΤΡΑΓΑΝΗ ΒΑΣΗ ΜΠΙΣΚΟΤΟΥ & PASSION FRUIT
Συνοδεύεται με : «Σάμος Άνθεμις» - ΟΠΕ Σάμος, Οίνος Γλυκύς, από την ποικιλία λευκό μικρόρωγο Μοσχάτο
Η τιμή κατ'άτομο είναι €40. Το εστιατόριο Pausa, που από καιρό λέω να επισκεφτώ, βρίσκεται στο Μαρούσι (Αγ. Κων/νου & Ηφαίστου 3 / 210-6179290 / www.pausa.gr). Νομίζω ότι η βραδιά αυτή θα είναι μία καλή ευκαιρία να το κάνω...
 Αν ποτέ χρειαστεί να συνοδεύσετε ένα ολόκληρο γεύμα (από το ορεκτικό ως το γλυκό, και ανεξαρτήτως αν επικρατεί το κρέας ή το ψάρι) με ένα μόνο κρασί, τότε η ασφαλέστερη - και κομψότερη - λύση είναι μία καλή χρονολογημένη Σαμπάνια.
Η χρονολογημένη Σαμπάνια (αγγλιστί Vintage, γαλλιστί Millessime) έχει την τέλεια πρώτη ύλη, τη σωστή οινοποίηση, αλλά και την δυνατή προσωπικότητα που της δίνει η χρόνιά αλλά και η ηλικία της, για να σταθεί επάξια δίπλα σε οποιοδήποτε πιάτο και να σας βγάλει κάτι παραπάνω από ασπροπρόσωπους. Αξίζει να θυμάστε μάλιστα ότι μία καλή Σαμπάνια είναι πιο πολύ στο στοιχείο της όταν συνοδεύει φαγητό, παρά όταν συνδυάζεται με γλυκά, όπως πολλοί κάνουν συχνά.
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στο Λονδίνο συμμετείχα σε μία δοκιμή από καλές χρονολογημένες Σαμπάνιες, και μάλιστα επιλεγμένες μία-μία από τον διάσημο οινογράφο Tom Stevenson, διεθνή αυθεντία στο κρασί και ειδικά στη Σαμπάνια. Οι ετικέτες που δοκιμάσαμε ήταν οι εξής:
- Η φρέσκια και δροσιστική 2003 by Bollinger (θυμάστε που σας την έχω αναφέρει και στο παρελθόν, όταν έμαθα ότι θα κυκλοφορούσε;)
- Η εκρηκτικής οξύτητας Pierre Gimonnet Brut Fleuron Blanc de Blancs 2002
- Η λεμονάτη και πικάντικη Moet & Chandon Grand Vintage 2000 (επίσης σας την είχα ξανα-αναφέρει όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει στην Ελληνική αγορά)
- Η διακριτικής μύτης Boizel Brut Millesime 1999
- Η μεταλλική και εξελιγμένη Jean Moutardier Cuvee Millesime Brut 1998
- Η δροσιστική και ακόμα εξελισσόμενη Perrier Jouet Grand Brut 1998
- Η μελάτη και φιλική Pol Roger Vintage Brut 1998
- Η εντυπωσιακά μεστή Piper-Heidsieck Brut Millesime 1996
- Η φινετσάτη και ευγενής Pommery Grand Cru Brut 1996
- Η αριστοκρατική αλλά και σπιρτόζα Comte Audoin de Dampierre Cuvee Prestige Blanc de Blancs 1996
- Η φρέσκων και "ψωμάτων" αρωμάτων Cuvee Orpale Grand Cru de Saint Galle 1996
- Η λουλουδάτη και περίπλοκη Charles Heidsieck Blanc de Millennaires 1995
Όπως ήδη είχα μυριστεί - και το επιβεβαιώνει και ο Tom Stevenson - το 1996 ήταν μία πραγματικά μοναδική χρονιά για τη Σαμπάνια. Ό,τι έχω δοκιμάσει μέχρι στιγμής από τη συγκεκριμένη χρονιά είναι εντυπωσιακό. Αν είστε φαν της χρονολογημένης Σαμπάνιας, προτείνω ανεπιφύλακτα να επιδιώξετε να προμηθευτείτε μερικές 96άρες που κυκλοφορούν στην αγορά. Όπως για παράδειγμα η εκπληκτική Brut 1996 από τον πολύ εκλεκτό οίκο Bruno Paillard, που διατίθεται από το club οινοφίλων "Οινέας" στην πολύ καλή τιμή των €41,50.
Παρεμπιπτόντως - σας το λέω εγκαίρως, αλλά θα σας το ξαναθυμίσω όταν πλησιάζει ο καιρός - το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου θα λάβει χώρα στο Ξενοδοχείο King George στο Σύνταγμα η εκδήλωση "Αφρός και Φυσαλλίδες", που είναι αφιερωμένη στη Σαμπάνια και τα αφρώδη κρασιά από όλο τον κόσμο. Θα είμαι και εγώ εκεί, σε ρόλο-έκπληξη, και σε συνεργασία, όπως και πέρυσι, με τον μεγαλύτερο οίκο Σαμπάνιας που έρχεται στην Ελλάδα. Βάλτε το από τώρα στο ημερολόγιό σας και θα σας πω περισσότερες λεπτομέρειες εν καιρώ...
 Σήμερα σας έχω μία λαχταριστή συνταγή για ψάρι: Λαβράκι Μεντιτερανέ. Η συνταγή προέρχεται από το πρόγραμμα του BBC, "Good Food", εγώ όμως την έφαγα από τα χεράκια του φίλου μου του Πέτρου στην Κεφαλονιά, που είναι Master Gourmet σε όλα τα επίπεδα. Περιττό να σας πω ότι όλη η παρέα στο τέλος έγλειφε τα δάχτυλά της. Πάρτε λοιπόν μολύβι και χαρτί (ή απλά πατήστε "print"), γιατί ξεκινάμε!
Θα χρειαστείτε:
- 2 λαβράκια συνολικού βάρους γύρω στο 1.5 κιλό, καλά καθαρισμένα
- 800 γραμμάρια (έως ένα κιλό) πατάτες
- 6 σκελίδες σκόρδο, ολόκληρες
- Μισό κιλό ώριμα ντοματάκια, κομμένα στη μέση
- 100 γραμμάρια ελιές Καλαμών (χωρίς το κουκούτσι)
- Κάπαρη (περίπου μία κουταλιά της σούπας)
- 1 ποτήρι ξηρό λευκό κρασί
- 4 κουταλιές της σούπας αγνό παρθένο ελαιόλαδο
- Ρίγανη (κατά βούληση)
1. Χαράζουμε τα ψάρια μας διαγωνίως και τα αλατοπιπερώνουμε καλά. Παράλληλα προθερμαίνουμε το φούρνο μας στους 200 βαθμούς (180 αν είναι αερόθερμος).
2. Χοντροκόβουμε τις πατάτες και τις σιγοβράζουμε για 6 λεπτά σε αλατισμένο νερό, μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν. Στη συνέχεια τις σουρώνουμε και τις τοποθετούμε σε ταψί ή pyrex αρκετά μεγάλο για να χωρέσει αργότερα και τα ψάρια. Προσθέτουμε τις σκελίδες του σκόρδου, το μισό ελαιόλαδο, αλατοπίπερο και τις ανακατεύουμε καλά.
3. Τις ψήνουμε στο φούρνο μας για μισή ώρα. Στη συνέχεια τις αποσύρουμε και τοποθετούμε τα ψάρια από πάνω τους στο ταψί. Σκορπίζουμε παντού τα ντοματάκια, τις ελιές και την κάπαρη. Περιχύνουμε με το κρασί και το υπόλοιπο ελαιόλαδο. Επιστρέφουμε το ταψί στο φούρνο και ψήνουμε το φαγητό για μισή ώρα ακόμα.
4. Σερβίρουμε το ψάρι ζεστό, πλαισιωμένο από τις ψημένες πατάτες με τη ντομάτα, τις ελιές και την κάπαρη. Γαρνίρουμε με πράσινη σαλάτα από αντίδια με μία ελαφριά βινεγκρέτ.
Η συνταγή μας αυτή είναι για όλο το χρόνο. Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη ή μπελαλίδικη, εκτός βέβαια από το καθάρισμα των ψαριών, το οποίο όμως ιδανικά θα το έχει αναλάβει ο καλός μας ψαράς.
Το πιάτο αυτό είναι υγιεινό και ισορροπημένο. Προορίζεται για να φάνε άνετα 4 άτομα.
Στο τραπέζι συνδυάστε το τέλεια με ένα ξηρό λευκό κρασί, όχι βαρελάτο. Προτείνω ανεπιφύλακτα το Αθήρι Βουνοπλαγιάς της Οινοποιίας EMERY από τη Ρόδο, ένα από τα πιο κομψά και απολαυστικά ελληνικά λευκά κρασιά.
Καλή Όρεξη!
 Το έχω πει πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά, με την ευκαιρία το δηλώνω υπεύθυνα: Στο "Τηλέμαχος Barbecue Club" - τον καινούριο Τηλέμαχο, όπως τον λέμε εμείς της περιοχής - τρώω πάντα πολύ καλά. Ήμουν χτες το βράδυ πάλι εκεί και δοκιμάζαμε κρέατα και κρασιά και, τι να πω, οι άνθρωποι κάνουν μαγικά πράγματα με το κρέας... Αφήστε τα κρασιά - η συλλογή των Νοτιοαφρικάνικων κρασιών του συγκεκριμένου εστιατορίου (στα οποία έχω και μεγάλη αδυναμία γενικώς) δεν έχει ταίρι...
Θα ήθελα να σας πω παραπάνω πράγματα αλλά κωλύομαι: θα διαβάσετε όμως την πλήρη παρουσίασή μου για το Τηλέμαχος Barbecue Club στο επόμενο τεύχος του Οινοχόου, που θα κυκλοφορήσει στα μέσα του Οκτωβρίου (θα σας ενημερώσω εγκαίρως).
Αν πάλι δεν μπορείτε να περιμένετε, ο Τηλέμαχος Barbecue Club βρίσκεται στην διεύθυνση Φραγκοπούλου 22 & Μ. Μπότσαρη, Κάτω Κηφισιά. Το τηλέφωνο είναι 210-8076680. Σπεύσατε άφοβα!
Το focus για σήμερα είναι η Σαμπάνια, και μάλιστα η χρονολογημένη, η λέγόμενη και Vintage ή Millessime. Όπως γνωρίζουμε, μία καλή Vintage Σαμπάνια είναι από τα λίγα κρασιά που μπορούν να συνοδεύσουν ένα μεγάλο γεύμα σε όλα του τα στάδια, από το ορεκτικό μέχρι το γλυκό και ακόμα παραπέρα! Για να δούμε όμως τι καινούριο υπάρχει ή έρχεται σύντομα στην αγορά...  Κυκλοφόρησε πρόσφατα στην ελληνική αγορά η Moet & Chandon Grand Vintage 2000. Το 2000 ήταν μία πολύ καλή χρονιά για τον συγκεκριμένο οίκο και ο 67ος τρύγος του τη χρονιά εκείνη κρίθηκε εξαιρετικός, έτσι ώστε να μπορέσει να "σηκώσει" στις πλάτες του μία vintage Σαμπάνια. Η Grand Vintage 2000 φέρει την υπογραφή του Benoit Gouez, του chef de Cave της Moet.
Χαρακτηρίζεται από πολύπλοκα αρώματα σε μύτη και στόμα, ενώ ο αφρισμός της επιδεικνύει απαράμιλλη κομψότητα. Η Moet & Chandon Grand Vintage 2000 πίνεται άνετα τώρα, αλλά έχει δυναμική παλαίωσης αρκετών δεκαετιών μπροστά της.
Διατίθεται σε επιλεγμένα σημεία, στην ενδεικτική τιμή των €43.
 Ενδιαφέροντα νέα έχουμε όμως και από τον οίκο Bollinger (ξέρετε, αυτόν που παράγει την αγαπημένη Σαμπάνια του James Bond!...).
Η Bollinger λοιπόν έκρινε ότι το 2003 ήταν μία χρονιά που προσέφερε ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και ασυνήθιστα χαρακτηριστικά στο κρασί της, και έτσι αποφάσισε να κυκλοφορήσει, κατ'εξαίρεση, μία Σαμπάνια Vintage 2003.
Η "2003 by Bollinger", όπως θα λέγεται, δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα στην Ελλάδα. Μαρτυρίες ξένων δοκιμαστών, ωστόσο, λένε ότι, παρότι δεν πρόκειται για μία τυπική Vintage Σαμπάνια Bollinger, η 2003 είναι φοβερά ενδιαφέρουσα.
Οι αγαπητοί μου φίλοι στην εταιρεία ΓΕΝΚΑ, που αντιπροσωπεύει τον οίκο Bollinger στην Ελλάδα, με ενημερώνουν ότι περιμένουν την 2003 by Bollinger γύρω στον Οκτώβριο, οπότε και θα είναι διαθέσιμη, πρωτίστως, από τα καταστήματα Cellier και το Cellier Wine Club. Τιμή ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή διαθέσιμο. Εγώ θα έχω το νου μου πάντως και θα σας κρατήσω ενήμερους...
|
RSS Feed